Tiny Raijmakers: 'Start to Run is keerpunt'

Na acht jaar (en tweeduizend beginnende lopers) moest hij de leiding van Start to Run bij De Keien aan anderen overlaten. Tiny-met-de-korte-beentjes kijkt nu toe. \'Lastig,\' zegt hij.

In Odiliapeel was weinig te doen voor jonge knapen. Niks eigenlijk. In het turfdorp even buiten Uden droomde Tiny Raijmakers van voetballen. \'Maar dat mocht pas als je 16 was. Iets anders was er niet, we moesten wachten. We waren een jaar of negen, we zaten aan de slootkant, we waren de hangjongeren van toen. Zullen we een rondje gaan hardlopen, vroeg er één. Dat wilde ik ook wel. Maar ze vroegen: Jij? Met je korte beentjes?\'

Achteraf gezien is het daar allemaal begonnen, bijna zestig jaar geleden. Tiny-met-de-korte-beentjes gaf de anderen een voorsprong om ze weer in te halen. Het was een jeugd van altijd buiten zijn, van klimmen in hoge populieren om eieren uit eksternesten te pikken. \'Heel anders dan de groepen die je nu bij Start to Run ziet. De Nintendo-generatie, zeg ik maar. Ik laat ze altijd huppelen, net als blije kinderen. Linkerbeen en rechterarm omhoog. Maar zodra ik ze vraag dat actiever te doen, met stevige afzet dus, zie je zes van de tien automatisch in telgang gaan; linkerbeen en linkerarm. Tegennatuurlijk dus.\'

Huppelen
\'Anky van Grunsven woont hier in de buurt. Als het haar lukt om een paard in telgang te laten lopen, moet het ons looptrainers toch lukken om mensen goed te laten huppelen... Ik denk dat alle bewegingen zijn aan te leren, dat je iedereen technisch beter kunt laten lopen. Al kost het wel tijd.\'

Acht jaar achtereen leidde Raijmakers (67 jaar en 1.60 meter) de groepen van Start to Run bij De Keien, een van de succesvolste locaties. Elk voor- en najaar een nieuwe groep, zestien in totaal dus... \'Nee, twintig,\' zegt hij. Dat zit zo: \'We hielden hier jaarlijks de MONDO Keien Meeting, dat kostte klauwen met geld. Rabo was sponsor. Ze gaven geld, maar we wilden ook iets bieden. Als Start to Run op zaterdag was, draaiden wij op vrijdagavond met medewerkers van de Rabo hetzelfde programma. Hebben we twee keer gedaan.\'

Bovendien zette De Keien een speciale Start to Run op voor diabetespatiënten, in samenwerking met het streekziekenhuis Bernhoven. \'We zijn begonnen met een pilot. Bas van de Goor, die zich met zijn foundation inzet voor sporten met diabetes, was bij de aftrap. Maar je maakt altijd inschattingsfouten. Die eerste keer trainde die groep op een later tijdstip en ze voelden zich apart benaderd. Nu traint hun groep op hetzelfde moment.\'

Bezielend
En zo komt hij dus aan die twintig groepen in acht jaar. Tweeduizend beginnende lopers heeft Raijmakers zo langs zien komenn. De helft loopt nog altijd, schat hij in. En steeds zorgde hij in Uden voor de bezielende leiding. Toch stopte hij, afgelopen najaar. \'Een rationeel besluit,\' zegt Raijmakers. De gezondheid laat zijn Sjan soms in de steek. \'Ik weet nooit zeker of ik wel naar de atletiekbaan kan of dat ik kan blijven. Het zou kunnen dat ik plotseling moet afbellen of naar huis moet. Zo kom je in een spagaat. Maar het is niet dat ik niet meer wil. Het vuur brandt nog steeds.\'

Gelukkig heeft hij zijn vaste trainingsgroep bij De Keien nog. \'Daar is het simpeler. Eén telefoontje en iemand uit de groep neemt het over.\' Op de eerste zaterdag van een nieuwe reeks trainingen van Start to Run, was Raijmakers ook op de baan - met zijn eigen groep. \'De mensen die het hebben overgenomen moeten het doen zoals zij het willen. Nee, ik bemoei me er niet mee. Ook al heb ik m\'n ogen natuurlijk niet in mijn zak.\' Het was lastig, geeft hij toe. \'Kijk, een dag later hadden we hierin Uden een crossje. Twee uit de diabetesgroep die in september zijn begonnen, liepen die 10,5 kilometer toch maar mooi uit...\'
Het is zo dankbaar om te doen, wil hij maar zeggen.

Het draait er bij Start to Run vooral om het plezier in het hardlopen over te brengen, volgens Raijmakers. \'Ik zeg altijd dat ze op een keerpunt in hun leven staan. Dan lachen ze wat, ze vinden het een beetje gek. Maar als je een betere conditie krijgt, verandert er zo veel in je leven. Het geeft ook zo\'n voldoening als je voor het eerst een drie kilometer loopt; dit kan ik toch maar mooi...\'

Eerst voetbal
Tiny zelf mocht na jaren wachten eindelijk op voetbal. Hij schopte het tot het eerste van de vv Odiliapeel, maar stopte op z\'n negentiende toen hij als dienstplichtige bij het corps mariniers kwam. Hoe sportief ook, toen hij later bij de vrijwillige brandweer, wilde hij zijn conditie verbeteren. \'Ik wilde mezelf niet achteraf het verwijt maken dat ik een actie niet had kunnen maken - als er bijvoorbeeld een huis in brand stond - omdat ik te moe was. Dat was mijn drive om te gaan trainen. Hardlopen. Dat vond ik trouwens ook heel leuk.\'

Ruim twintig jaar later begon hij aan de marathon te denken. \'Maar alleen als ik het onder de drie uur kon. Ach, ik wist helemaal niet wat ik zei. Tijdens de kerst van 1992 deed ik in Vught een loop van 27 kilometer en dat ging zó goed. Tientje, dacht ik, als je het nu niet doet, doe je het nooit meer.\'

Een paar maanden later liep hij in Rotterdam 2.57.32, een jaar later 2.56.12. Tiny met de korte beentjes (\'ze zijn net lang genoeg om met mijn voeten de grond te raken...\') is nog trots op die prestaties. Lopen op tijd zegt hem nu niet meer zo veel. \'Het is de trend ook. Het gaat nu meer om het genieten. Ik ben blij met die trend.\' Hij loopt nu vooral met hart en ziel, zoals zijn slogan luidt. \'Anderen noemen dat misschien fanatisme. Ik niet, het gaat om de passie, de beleving.\'
Zoals zijn derde marathon, die hij liep voor zijn overleden zus. \'Dat hadden we voor haar overlijden zo afgesproken. Lies ging altijd naar Zeeland op vakantie. Ik heb toen voorgesteld om de Zeeuwse Kustmarathon met haar in gedachte te lopen. Vond ze een geweldig idee. De hele familie was erbij. Ja, dat was heftig.\'

Dit jaar wil hij voor de zesde keer meelopen. Ook nu voor zijn zus.

Sociale gebeurtenis
Vijf keer in de week traint hij. Liefst met anderen, want lopen is voor hem vooral een sociale gebeurtenis. Af en toe trekt hij er alleen op uit en holt dan urenlang door de natuurgebieden rond Uden. \'Dan ben ik een zwerfkei en neem ik mijn fototoestelletje mee. Leuk voor mijn blogje. Ik ben er blij mee, die nieuwe media. Handig ook voor het contact met andere lopers. Ik twitter, zit op Facebook. Maar Hyves doe ik niet meer. Hyves is uit.\'

En wat als hij nu eens niet zou kunnen lopen, vanwege een blessure bijvoorbeeld? \'Dan zou hij wel chagrijnig zijn,\' zegt echtgenote Sjan.
\'Een beetje verslaafd ben ik wel,\' geeft Tiny toe. \'Een héél beetje,\' aldus Sjan. \'Ik bén alleen nooit geblesseerd. Soms dan. In 2006 zou ik de CPC lopen met mijn twee zoons. In januari wilde ik over een sluisje springen, zoals ik dat altijd doe. Deze keer ging het mis, ik had een flinke kneuzing aan mijn schouder opgelopen, ik was bont en blauw. Pas twee dagen voor de CPC kreeg ik toestemming van de arts om weer te gaan lopen. Toch was ik sneller dan mijn zoons. Ik heb ze een dag later een sms\'je gestuurd: volgend jaar een herkansing, mannen?\'

Eigenlijk nog steeds die knaap aan de slootkant in Odiliapeel. Tiny Raijmakers ontkent het niet.

Tekst: Pim van Esschoten