Marcel Boertien is een trainer in hart en nieren. Bij C.A.V. Energie in Barendrecht heeft hij meerdere groepen onder zijn hoede. De trainingen die hij geeft aan vijf para-atleten springen het meest in het oog. Vol passie brengt hij ze op een hoger sportief niveau, maar zorgt hij ook voor meer acceptatie binnen de vereniging voor deze tak van de sport.
Als trainer van zijn sportende kinderen raakt hij verslingerd aan het vak. Hij stapt over van de pupillen naar de junioren, wordt trainerscoördinator en krijgt er ook een seniorengroep bij. Als trainerscoördinator heeft hij regelmatig contact met de Atletiekunie over de voortgang van de paralympische atlete Nienke Timmer.
Tijdens de paralympische talentendag op Papendal in 2016 komt hij in contact met twee rolstoelatleten die graag bij de club willen trainen. Omdat hij vlak daarvoor toevallig nog een aanvraag van een rolstoelatleet kreeg, heeft hij naar eigen zeggen ‘ineens een nieuwe groep’.
Hoewel Boertien al een volle clubagenda heeft, twijfelt hij geen moment om ook met deze groep aan de slag te gaan. ‘Ik hoor wel eens dat atleten bij een club niet terecht kunnen, omdat para-atletiek niet wordt aangeboden. Daar snap ik helemaal niks van. Je zoekt toch voor elk potentieel lid een oplossing?’
Onderdeel van de vereniging
Iedereen bij C.A.V. Energie doet zijn uiterste best om de para-atleten volledig onderdeel te laten zijn van de vereniging. Dit gebeurt onder het motto ‘samen wat kan, apart wat moet’. ‘We hebben hier meerdere aangepaste sporters, zoals een slechtziende- en een slechthorende atleet. Zij trainen mee in een reguliere groep. Tenslotte heeft iedereen een beperking. Anders zouden we allemaal even hard lopen.’
De wheelers kunnen moeilijker aansluiten bij een ‘gewone’ groep. ‘Het verschil zit onder andere in de warming-up. Je kunt met hen niet de traditionele loopscholing doen. Bovendien komen wheelers in de sprint veel langzamer op gang dan een atleet die uit de startblokken schiet. Daarom heb ik één aangepaste groep. Hierin zitten vier wheelers en één zittend werpster; Elise van Es. Zij behoort tot de internationale top en heeft goede kansen om naar de Paralympische Spelen in Tokio te gaan. De limiet stoot ze gemakkelijk. Het is nu afwachten of ze ook daadwerkelijk wordt afgevaardigd.’
Acceptatie
De trainer vindt het belangrijk dat de groep wordt geaccepteerd binnen de vereniging. ‘Wanneer ik één van de pupillen met verbazing naar de wheelers zie kijken, vraag ik altijd of ze het zelf een keertje willen proberen. Dat is leuk, maar het zorgt ook voor meer begrip. We bieden de onderdelen voor onze para-atleten ook altijd aan tijdens onze wedstrijden. Dat maakt de integratie op de club een stuk gemakkelijker.’
Boertien gaat ook zelf regelmatig in een racerolstoel zitten voor de ultieme ervaring. ‘Het is een hele zware sport. Na een rondje in een wheeler, moet ik altijd even op adem komen. Het verschil is natuurlijk wel dat mijn atleten dagelijks in een rolstoel zitten en hun armen op die manier automatisch zijn getraind.’
Pionieren
Het is een goed voorbeeld van zijn manier van training geven waarin hij veel zelf heeft moeten ontdekken. ‘Er is nauwelijks voorlichtingsmateriaal voor handen. Ik ben dus echt aan het pionieren. Ik heb regelmatig contact met de trainers op Papendal, maar kijk ook veel op YouTube naar de Paralympische spelen en andere wedstrijden. Ik let onder andere op de techniek, zithouding, de manier van sturen en het maken van de slag. Het is wel een voordeel dat ik een atletiektrainer ben. Dan ben je gewend om verschillende onderdelen te geven. Wat dat betreft is dit gewoon een nieuw onderdeel waarbij je met een beetje ervaring steeds meer gaat zien en ontdekken.’
Boertien ziet duidelijke overeenkomsten en verschillen met de reguliere trainingen die hij geeft. ‘De schema’s die ik maak, zijn goed te vergelijken met die voor looptrainingen. De para-atleten leggen de rondjes alleen af in een rolstoel. Qua techniek moet je natuurlijk veel meer kijken naar de armen. Dit geldt ook voor de krachttraining, waarbij je je bijna volledig richt op het bovenlichaam. De trainingen zijn ook meer op maat gemaakt. De één kan meer aan dan de ander, zowel qua kracht, snelheid als frequentie.’
Voldoening
Boertien haalt veel voldoening uit het training geven aan de para-atleten. ‘Ze gaan niet alleen sportief vooruit, maar worden ook sterker en krijgen een betere coördinatie. Hier profiteren zij van in het dagelijks leven. Dat vind ik misschien nog wel mooier dan dat één van mijn atleten een medaille wint op de Spelen.’
Samen met talentcoach Fynn van Buuren van de Atletiekunie geeft Boertien clinics op scholen. “We laten de kinderen eerst een paar rondjes rijden en doen daarna wat wedstrijdjes. Het is een echt funevent. De Johan Cruyff Foundation heeft de racerolstoelen beschikbaar gesteld. Daar zijn we heel blij mee. Deze gebruiken we ook wanneer nieuwe atleten de sport op de vereniging komen proberen.’
Flinke investering
Uiteindelijk moeten de wheeler-atleten een flinke investering doen voor hun racerolstoel. ‘Een op maat gemaakte stoel kost tussen de 3.000 en 8.000 euro. Dat zorgt voor een flinke drempel om aan deze sport te beginnen. Gelukkig zijn er subsidies voor. Wij hebben daar inmiddels een goed beeld van en kunnen de atleten helpen om een overzicht te geven waar ze kunnen aankloppen. Dit is echter niet bij elke club het geval. Wanneer je dit allemaal zelf moet uitzoeken, of erger nog, moet betalen, snap ik dat de kans groter is dat je uiteindelijk afhaakt.’
Boertien zou graag zien dat meer clubs het wheelen aanbieden. 'We helpen ze graag op weg. Daar zijn wij uiteindelijk ook zelf bij gebaat. Het zorgt voor meer strijd en competitie. Voor de toekomst hoop ik dat er bij wedstrijden vollere series ontstaan.’
Zijn ideaalbeeld is dat de onderdelen ook worden aangeboden bij reguliere wedstrijden, zoals een NK. ‘Dan neem je de drempels weg en gaat deze sport echt leven. Voor onze atleten is dat natuurlijk veel leuker. Zij kunnen dan gewoon mee naar de wedstrijden die de andere atleten ook doen. Dan hebben ze nog meer het gevoel echt bij de club te horen.’
Samenwerking tussen de Cruyff Foundation en de Atletiekunie
Om meer mensen met een beperking op de atletiekbaan te krijgen bij verschillende atletiekverenigingen is het noodzakelijk dat het aanbod van aangepast atletiek wordt verbreed en versterkt. Dankzij de samenwerking tussen de Cruyff Foundation en de Atletiekunie is het mogelijk om structureel mensen met een beperking te enthousiasmeren voor atletiek.
Mathieu Hilgersom is een fanatieke loper bij Voorschoten’97, de club waar hij ook meerdere bestuurlijke taken vervult en evenementen organiseert. Tevens is hij een enthousiaste atletiekvader van zijn dochter bij Leiden Atletiek. Als schrijver en communicatiespecialist voor zijn bedrijf Hilgersom Tekstproducties schrijft hij het liefst mooie sportverhalen en verzorgt hij de PR van clubs, organisaties en evenementen.
