Pieter Grootes heeft altijd wel iets te schrijven

Elke zondag kruipt hij achter de computer om een verhaaltje te schrijven over zijn club, de AV Generaal Michaelis, voor het plaatselijke weekblad Groeiend Best dat huis-aan-huis wordt verspreid. Over een nieuw clubrecord, over twee crossende broertjes of over dat ene jochie dat op atletiek ging om zijn energie een beetje kwijt te kunnen en vervolgens ook zijn zusje, vader en moeder aan het lopen kreeg. Over van alles dus. 'Niet echt een verslag over het verloop van een wedstrijd, maar een beetje menselijk stukje. Over de achtergronden, hoe mensen hun sport beleven. Je merkt dat dat heel erg wordt gewaardeerd.' Elke zondag dus, het hele jaar door. 'Dat is het enige nadeel,' zegt Pieter Grootes (59). 'Je kunt niet zeggen dat je een keer geen zin hebt. Het moet actueel zijn. Kom je er een week later mee is het natuurlijk oud nieuws.'

Ook bij Generaal Michaelis, toch niet de grootste club van het land, blijkt er elke week wel iets om over te schrijven. Zo leert althans de ervaring van Pieter Grootes. 'Soms moet ik zelfs keuzes maken. Onlangs hadden we de Halve van Best, de verbetering van het clubrecord op de 100 meter en hinkstapspringen bij de junioren en G-atlete Marianne Verdonk kwalificeerde zich voor de WK in Qatar. Alles in één weekeinde. Tja, dat past niet allemaal en moet ik iets doorschuiven naar een week later. En op de website van de club wordt het wél allemaal geplaatst. Maar daar krijg je dan wel kritiek op. Je kunt het ook zien als een compliment, want juist dan merk je dat het plaatselijke sufferdje goed wordt gelezen.'

Veel atletiekverenigingen zoeken een weg om hun club in de media onder de aandacht te krijgen. Bij Generaal Michaelis heeft Pieter Grootes die weg dus gevonden via het plaatselijke huis-aan-huis weekblad. Zijn ervaring is dat die aandacht ook heel motiverend is voor de leden en vrijwilligers. 'Ook de gemeente is een belangrijke doelgroep, dat wordt nog wel eens onderschat.' Voor veel verenigingen is de gemeente immers een belangrijke partner, waar belangrijke beslissingen worden genomen. 'Dan is het', zegt Grootes, 'ook heel belangrijk om te laten zien waar je als club voor staat, wat je doet. Dat kan heel goed via de lokale media.'

Als voorbeeld noemt hij de estafetteloop waarmee leden van de atletiekclub het vrijheidsvuur dit voorjaar uit Bayeux hebben gehaald. 'Onze club is vernoemd naar de Amerikaanse generaal John Michaelis die Best in september 1944 heeft bevrijd. Ruim dertig jaar geleden deden we diezelfde estafetteloop van 700 kilometer voor het eerst. En nu dus weer. Van Bayeux, de eerste wat grotere plaats in Normandië die werd bevrijd in juni 1944, naar Best. Daar schrijf je dan natuurlijk veel over. Een verhaal over dertig jaar geleden, over de sponsoracties en vervolgens een verslag. Zo laat je zien wat er binnen de club leeft en daarmee kweek je heel veel goodwill. Als je dan ooit voor iets moet aankloppen bij de gemeente...'

In Best werkt het zo. Doe elke atletiekvereniging maar zo'n eigen clubschrijver, zou je zeggen. 'Je moet dan wel iemand zien te vinden die het leuk vindt,' aldus Grootes. Dat plezier in het wekelijks schrijven van de clubverhaaltjes heeft hij zeker. Het plezier in schrijven, het plezier in lopen. 'Daar ben ik zo'n dertig jaar geleden mee begonnen. Nee, ik heb helemaal geen achtergrond in de media. Ik heb elektrotechniek gestudeerd. Ik zat in Naarden op een roeivereniging en na afloop vaneen training op het water gingen we nog wel eens een stukje hardlopen. Toen ik zo'n dertig jaar geleden naar Best verhuisde om bij Philips te gaan werken, ben ik lid geworden van Generaal Michaelis.'

Zo'n 25 jaar geleden schreef hij zijn eerste stukjes. 'Ik was een fanatiek wedstrijdloper, halve en hele marathons. Ik schreef toen af en toe een klein verslagje voor Duursport Aktueel, een boekje met puur wedstrijdverslagen. Ik ben er toch, dacht ik, dan wil ik ook wel wat schrijven over die wedstrijd. Af en toe schreef ik ook wel wat voor het Eindhovens Dagblad als de vaste atletiekmedewerker niet kon of zo. Vervolgens ben ik ook voor mijn eigen club gaan schrijven.'

Toen hij in die tijd meedeed aan de cross in Reusel liep hij Harry Nijhuis tegen het lijf. 'Harry deed heel veel voor de Marathon Eindhoven, een van de grote trekkers. In Reusel was hij microfonist. Harry had voor de uitslagenkrant van de Marathon Eindhoven een stuk uit ons clubblad gekopieerd en daar sprak ik hem op aan. Niet dat het niet mocht ofzo. Hij vroeg toen of ik geen zin had om iets voor de marathon te gaan doen. Zo ben ik terecht gekomen in de publiciteitscommissie van de Marathon Eindhoven. Folders, advertenties, de persmap samenstellen, accreditatie voor de pers verzorgen, gastheer voor de pers zijn op de dag zelf, schrijven voor de nieuwsbrief.'

Op de dag van de marathon is hij niet zelf de schrijver, maar stelt hij zich gedienstig op. 'Ook leuk. Een jaar of vier geleden liep Hilda Kibet hier. Fotograaf Klaas-Jan van der Weij kwam voor haar, niet voor de kopgroep. Heb ik geregeld dat een busje bij Kibet reed zodat hij zijn werk kon doen. Na de eerste van twee rondes door de stad stapte hij uit en stak zijn duim op. De volgende dag stond er een mooie foto in de Volkskrant.'
In de loop der jaren heeft hij de dingen zien veranderen bij de Marathon Eindhoven. 'Het was vroeger allemaal vrijwilligerswerk en gaandeweg werd het professioneler, met ook betaalde krachten. Dat kan ook niet anders. En nu is het allemaal overgenomen door Golazo. Dat heeft veel voordelen, er zit veel kennis bij Golazo. Maar voor de vrijwilligers is veel anders geworden. Voor mij ook. Ik werk nu voor een commerciële organisatie, dat maakt dat het anders is als vroeger.'

Dingen veranderen, het is een gegeven. 'Alles verandert,' zegt Grootes. 'Het ging vroeger echt om de prestatie. Op de Halve van Best liepen zo dertig man onder de één-uur-tien. Nu? De winnaar doet het in 1.14 uur. De nadruk ligt nu meer op het recreatieve. Je moet over een brug lopen of een trap. Helemaal niet erg, maar het is anders. Ook bij onze club doen we nu aan bootcamp, op handen en voeten over de hoogspringmat.'

'Het draait nu om beleving. Onze beleving was vroeger de prestatie, hard trainen.' Zelf beleefde Grootes zijn piek op z'n 42e jaar. Met persoonlijke records op de halve marathon (1.15,13) en hele marathon (2.46,48). 'Toen ik me dertig jaar geleden meldde bij de club bestond de recreatieve loper niet.' Dertien marathons schreef hij op zijn naam. In Berlijn (zijn eerste in 1988 toen de Muur nog fier overeind stond), Boston, Rotterdam, zeven keer Etten-Leur, maar slechts één in zijn Eindhoven. 'Ik trainde met een groep op de club wel mee voor Eindhoven, maar dan liep ik een paar weken later in Etten-Leur, omdat ik Eindhoven dus op de dag aanwezig moest zijn.'

Alles verandert. Er zijn ook dingen die gewoon zo blijven. Nu hij tegen de zestig loopt kriebelt het bij de fanatieke prestatieloper die Grootes nu eenmaal is. Hij denkt aan de clubrecords voor 60-plussers...
En wat ook zo blijft is elke zondag een verhaaltje voor Groeiend Best. Het werkt gewoon. Nog altijd.

Tekst: Pim van Esschoten