Van parkeerwachter tot voorzitter

De vraag was of de recreanten van AV De Spartaan wilden helpen bij de Ter Specke Bokaal. Of hij parkeerwachter wilde zijn. 'Dat is goed, jôh,' had Kees van der Dussen gezegd. Zo begon het, een jaar of tien geleden.

Vraag die Stille Krachten in de atletiek - in élke sport - er naar en ze komen allemaal met eenzelfde verhaal. Dat ze vervolgens van het een in het ander zijn gerold, dat ze nu eenmaal moeilijk 'nee' kunnen zeggen. Zo ook Kees van der Dussen (56): 'Ze kwamen er achter dat ik in de ICT werkzaam ben, zo raakte ik er meer en meer bij betrokken.' En: 'Mijn valkuil is dat ik te veel oppak.'

Het is hard gegaan met de parkeerwachter. Van der Dussen treedt binnenkort al weer af als voorzitter van De Spartaan. Na drie jaar zet hij er een streep onder. Intense jaren, zoals hij zegt, maar dat heeft hij ook zelf gezocht. 'Dat ontken ik niet. Het zit ook in mijn aard, ik ben heel erg betrokken en ga er gewoon voor. Ik ga niet opzij. Als er wat moet gebeuren, dan doe ik het. En als ik het ergens niet mee eens ben, dan laat ik dat weten.'

Die begeestering leidt er wel eens toe dat van hem wordt gedacht dat hij graag op de voorgrond treedt. 'Juist niet, ik werk liever iets meer vanuit de achtergrond. Daarom vond ik het bij de Ter Specke Bokaal ook zo leuk om achter de schermen het wedstrijdsecretariaat te doen. En zo begon ik later ook in die ICT-projectgroep van de Atletiekunie.'

Zo'n anderhalf jaar was hij betrokken bij de eerste fase van de automatisering van de ledenadministratie. 'Vanaf 2010 zo'n beetje. Wat kan, wat is handig? Een goed project, al leidde het tot wat andere keuzes.' Waar het oorspronkelijk de bedoeling was de verenigingen één applicatie aan te bieden, werden dat er meerdere die door commerciële leveranciers worden aangeboden.

De introductie, waarbij verenigingen via internet zijn aangesloten op het systeem van de Atletiekunie, heeft de nodige voeten in de aarde gehad. 'Het was niet voor iedereen even makkelijk. Ook bij ons niet. We hebben het vorig jaar ingevoerd en het duurt even voordat iedereen er mee om kan gaan. Er zitten ook kinderziektes in, dat heb je eigenlijk altijd wel.'

Vier jaar geleden was hij via de projectgroep nog met de theorie bezig, nu heeft hij er in zijn rol als voorzitter van De Spartaan in de praktijk mee te maken. 'Ik ben niet ontevreden, het is een stuk makkelijker geworden. Maar als ICT'er zeg ik wel dat de het systeem iets intuïtiever zou mogen zijn. Dat de verbindingen tussen club en Atletiekunie wat soepeler zouden mogen. En dat de kostenstructuur zou veranderen. We betalen de Atletiekunie ook nu nog voor elke mutatie van het ledenbestand. Vroeger was dat handwerk, nu gaat het automatisch maar we betalen nagenoeg hetzelfde. De introductie van het hele systeem heeft geld gekost, maar bij de verenigingen vinden ze dat vreemd. Daar ontstaat discussie over.'

Al loopt de Atletiekunie volgens hem zeker niet achter bij andere sportbonden, technisch was er meer mogelijk geweest volgens Van der Dussen. 'Waarom hebben we niet meer ingebouwd? Misschien omdat atletiek niet zo'n grote bond is. We hebben het wel over zo'n anderhalf miljoen vrije lopers die - zo heb ik begrepen - vrij eenvoudig zijn te benaderen. Dat wilden ze bij de Atletiekunie ook met dit nieuwe systeem gaan doen. Zo kunnen we die mensen binden, op welke wijze ook.'

Om die anderhalf miljoen vrije lopers te binden moet er ook iets in het beleid anders, vindt hij. 'De focus van de Atletiekunie is gericht op de wedstrijdsport. Het is ook de core business, dat klopt. Maar het grootste deel van de leden is recreatief. Dat zijn onze vrijwilligers. Dat zijn de mensen die bardiensten draaien, de accommodatie onderhouden en noem maar op. De kurk waarop de atletiek drijft. Dat doen die mensen overigens graag, hoor. Ik vind dat er voor die grote groep wat meer aandacht moet zijn. Kijk niet alleen naar het vlaggenschip, maak je niet alleen druk over de topsport. Atletiek is een familiesport, een dwarsdoorsnede van de samenleving. Dat zie ik te weinig terug.'

Is het in Lisse bij De Spartaan onder leiding van voorzitter Van der Dussen allemaal anders? 'Binnen de grenzen die je hebt. We hebben een goede groep trainers, leiden extra nieuwe trainers op. We hebben nu een medische commissie die er vooral voor de breedtesport is. We geven daar meer aandacht aan als ik zie vanuit de Atletiekunie. Dat is mijn beeld.'

Hij mag kritisch zijn, Kees van der Dussen heeft ook een dosis zelfkritiek. 'Ik heb de afgelopen jaren veel moeten doen, waardoor ik het delegerende stuk niet goed heb uitgevoerd.' Sponsoring, medische commissie, technische raad, de applicatie... Hij dook zèlf in alle gaten. 'klopt, dit heeft niks met delegeren te maken. En er komt nog zoveel meer bij kijken. Voorzittersoverleg, contacten, recepties. Allerlei zaken die je met de gemeente moet regelen, van subsidies tot vergunningen. Ik dacht vooraf dat het wel mee zou vallen hoeveel uur ik kwijt zou zijn. Nou, dat valt vies tegen.'

Binnen het bestuur van De Spartaan was hem al eens verteld het niet te gek te maken. 'Maar als het gebeurt wil ik wel dat het goed gebeurt. Een valkuil misschien, maar ik leg de lat voor mezelf hoog en verwacht dat anderen dat ook doen. En als iets eerst moet worden uitgelegd, heb ik het al gedaan. Als ik iets drie keer moet vragen, dan houdt het een beetje op voor mij. Het is niet de meest handige manier, ik geef het direct toe. Maar als ik zie wat nodig is om dingen in beweging te krijgen, dan had ik het niet anders kunnen doen. Daarvan ben ik overtuigd.'

De afgelopen jaren reed hij drie keer van vakantie terug naar Lisse voor overleg. 'Dat,' zegt Van der Dussen, 'heeft er ook toe geleid dat ik afgelopen zomer zei: streep er onder.' Bij De Spartaan treedt een voorzitter aan voor een periode van drie jaar. 'Het was dus stoppen of nóg een periode van drie jaar.' Hij is bij dat besluit niet over een nacht ijs gegaan. Het werd stoppen. Met alles, rigoureus ook. 'Ik moet ergens een streep trekken. Zoals het nu gaat, is niet goed. Niet voor mij, niet voor de club. Het kost me te veel energie, ik lig er wakker van.'

In maart treedt hij af, een opvolger is er nog niet. Van der Dussen kijkt er wel naar uit. 'Het gaat rust geven. Dan kan ik ook terugkijken en zien dat er 'veel is gebeurd, veel in gang gezet, veel bereikt en ook wel niet bereikt'. Hij verheugt zich de tijd weer te hebben twee, drie keer in de week te kunnen lopen. 'Een halve marathon, lekker. Ik ben nu bezig met de cursus assistent-looptrainer, binnenkort krijg ik mijn certificaatje.'

Tja, zo begon het ook met de parkeerwachter... 'Nee, nee, echt niet. Ik wil graag assistent zijn en af en toe een training overnemen. Maar that's it. Anders weet ik het wel en sta ik hier elke avond voor een groep.'

Tekst: Pim van Esschoten