Marlou van Rhijn Gehandicapte sporter van het Jaar

Drie jaar geleden stopte ze als zwemster. Een jaar geleden nog had ze nooit gedacht er in Londen bij te zijn, als atlete. Op die Paralympische Spelen pakte ze zilver (100 meter) en goud op de 200 meter, waarbij ze haar eigen wereldrecord verbeterde tot 26,18 seconden. \'Sindsdien was het één groot feest. Nog steeds,\' zei Marlou van Rhijn op het podium, met de Jaap Edentrofee in haar handen.
Later, toen de uitzending van het NOS Sportgala al was afgelopen, welden de tranen in haar ogen. Een emotie die ze zelfs in Londen niet had getoond. Alsof alle indrukken van de laatste maanden en dagen even teveel waren. Talkshows, reclamefilmpjes. Zo ging het maar door voor Van Rhijn. Maandagavond nog was ze uitgeroepen tot Sportvrouw van het Jaar in Amsterdam. Dinsdag was er eerder op de dag ook de ontvangst met alle medaillewinnaars van Londen bij de koningin. Afgelopen donderdag was ze al op Paleis Noordeinde geweest. \'Een lunch met jonge uitblinkers, met Ali B bijvoorbeeld.\' De kroonprins had bij het afscheid gezegd: \'Tot dinsdag.\'
En die dinsdag was het weer feest. Wat haar sinds Londen overkwam, omschreef Van Rhijn gisteren als \'een stroomversnelling\'. Bewust had ze de tijd genomen om van alles te genieten. \'Dit is zo\'n mooie afsluiting van het jaar. Ik had dit echt niet verwacht, echt niet,\' wees ze op haar concurrenten, onder wie bovenal de onverslaanbare tennisster Esther Vergeer. \'Vroeger,\' zei Van Rhijn, \'zag ik anderen met dit beeldje. En nu sta ik er zelf mee. Ik ben zó trots, ook op mijn sport.\'



Ze verlangt nu ook heel heftig naar de atletiek, naar de baan, naar de trainingen. \'Dat is sinds Londen maar een beetje half-half gegaan. Juist in de afgelopen maanden ben ik atletiek heel erg gaan waarderen. In januari is het feesten echt over. We gaan naar Tenerife, trainen. En ik kijk er enorm naar uit.\'
Komende zomer wachten de WK. In Lyon, thuishaven van haar voornaamste concurrente Marie-Amelie le Fur. \'De laatste 200 meter bovendien op een internationaal toernooi, in onze klasse (T43/44) gaat die afstand eruit. Ik wil dus nog één keer knallen op die 200 meter. De 400 meter wordt voor mij, behalve de 100 meter, de nieuwe uitdaging. Hoe dat gaat uitpakken, kan ik nog niks over zeggen. Ik heb die afstand nog nooit gelopen.\'

Tekst: Pim van Esschoten
Foto: Helène Wiesenhaan