Een loopgroepje in Emmen dat van zover komt

Geplaatst op Maandag, 7 mei 2012

Op de afgesproken plek aan de rand van Emmen verzamelen zich aan het begin van de avond een groep vrouwen en een enkele man. Klaar voor de wekelijkse looptraining, samen. Ze kletsen, lachen. Het is een vrolijk clubje beginners, zoals er zoveel bestaan in het land. Honderden. Niks bijzonders dus, zou je zeggen.

Toch is alles anders. ‘O ja, dit gaat veel dieper,\' zegt trainster Mieke Kuilder. ‘De lading is zó anders, er zit zoveel onder. Ze vertrouwen hun lichaam niet meer, dat lichaam heeft hen immers in de steek gelaten. En die emotie komt af en toe komt ook wel naar boven.\'
Toen het clubje voor de eerste keer bijeen kwam, zag Margriet Heyns het ook meteen: ‘Iedereen had kort haar. Want ja, we hebben allemaal die chemokuren gehad, we hebben ons haar net weer terug. En we liepen onze protheses recht te duwen. Daar lachen we samen om, hoor.\'
Samen lachen. En soms samen huilen. Marjan de Jonge: ‘Het gebeurt dat iemand ineens heel verdrietig is. De eerste keer was dat al zo. Ineens stond er één te brullen, zomaar. En ja, toen stond er al snel een stel mee te brullen.\'

Sinds maart dit jaar traint dit bijzondere clubje samen. Het zijn vooral vrouwen met borstkanker die de periode van chemokuren en bestralingen achter de rug hebben, maar nog wel onder behandeling zijn. Vrouwen die elkaar begrijpen omdat ze allemaal door hetzelfde, emotionele dal zijn gegaan. Ze zijn bijeengebracht via de drie initiatiefnemers De Sperwers, stichting de Rietplasloop en het ziekenhuis Leveste in Emmen.
Nico Dümmer, voorzitter van de Emmense atletiekclub én van de stichting Rietplasloop, vertelt dat een nicht van hem is genezen van kanker. Een verhaal dat, zoals altijd, een indruk achter liet, een verhaal dat bij hem was blijven hangen.

Vorig jaar kwam de stichting Mont Ventoux bij het bestuur van de Rietplasloop met de vraag of ze het doel van de stichting wilde omarmen. ‘Mont Ventoux\' heeft voor dit jaar het doel om op 1 september 1,5 miljoen euro bijeen te lopen, wandelen en vooral fietsen. Op die dag beklimmen duizend wielrenners onder het motto ‘Groot Verzet tegen Kanker\' naar de top van die vreselijke puist van 1912 meter in de Provence. De opbrengst gaat naar KWF kankerbestrijding en lokale goede doelen.

Dümmer: ‘Als we mee willen doen, is het voor ons belangrijk dat we iets met zo\'n doel hebben. We moeten er iets mee kunnen. We willen een bijdrage leveren, niet alleen geld doneren.\' Bij hem kwam het verhaal van z\'n nicht weer boven, hij bracht het verzoek van de stichting ter sprake tijdens een bestuursvergadering. ‘En daar,\' vertelt Dümmer, ‘zit ook Mieke Kuilder aan tafel. Trainster bij De Sperwers, maar ook oncologisch verpleegkundige in het ziekenhuis.\'
De krachten werden gebundeld, het paste allemaal mooi in elkaar. Besloten werd tot een pilot, met maximaal twintig deelnemers. Mieke Kuilder deed in het ziekenhuis de werving en ze betrok oncoloog Sabine Netters, een psycholoog en fysiotherapeut als (meelopende) begeleiders bij het project. De Sperwers stelde clubhuis en atletiekbaan ter beschikking en de Rietplasloop zorgde voor gratis startbewijzen op 13 mei. ‘Want we wilden het wel koppelen aan een evenement.\'

In maart werd begonnen, deze donderdagavond in mei wordt het parkoers van vijf kilometer rond de Rietplas verkend. Al lopend vertelt Mieke Kuilder: ‘Het is eigenlijk een oude droom van ons, zoiets als dit. Fit zijn helpt je er doorheen. Fit zijn helpt natuurlijk altijd, maar dat geldt zeker voor deze patiënten.\'
Voor de meeste deelnemers geldt dat de periode van chemokuren en bestralingen achter de rug is. Wel zitten ze nog in een jarenlange, hormonale behandeling. Volgens oncoloog Sabine Netters zijn er wetenschappelijke aanwijzingen dat sporten tussen de chemokuren door de patiënt helpt. ‘Ik weet alleen niet of hardlopen in zo\'n groep dan wel de oplossing is. Dan moet je echt bewegen op je eigen niveau. De sportschool is dan misschien praktischer.\'
Magriet Heyns (44) deed het zo. ‘Tussen de chemokuren door. Of het geholpen heeft? Absoluut! De eerste vier dagen na een kuur voelde ik me beroerd, maar op dag zes of zeven zat ik weer in de sportschool. Ik ben daardoor minder misselijk geweest, zeker.\'
Bijna een jaar is ze nu ‘vrij\', zoals het zelf noemt. Vrij van chemo en bestraling. Het loopclubje op de donderdag is voor haar elke keer een belevenis. ‘Ik wil geen kankerpatiënte zijn in zo\'n praatgroep ofzo. Maar dit is zo leuk. We lopen de hele tijd te beppen. Ja, toch en praatgroep. Een rennende praatgroep.\'

$\"\"$

Is het ook zo leuk omdat ze onder lotgenoten is? ‘Dat denk ik stiekem wel. Met 20 vreemde mensen was ik niet gaan lopen. Maar we hebben van begin af aan zo\'n schik. En iedereen is heel open, direct. We hebben allemaal een heftige periode gehad, we komen van zover. En we zeggen steeds tegen elkaar: we gaan het halen, hoor!\'
Even, heel even maar, is er een misverstand. Halen, wat? ‘Nou, die vijf kilometer. Oh, je denkt aan dát halen...\' Nee, dat is niet wat ze bedoelt. ‘Maar het is allemaal wel anders geworden. Ik weet niet hoe het is over tien jaar. Je leeft intenser nu. Je zegt niet meer: dat gaan we doen als we zestig zijn. Dat was voor de behandelingen al zo. Als we op de radio mooie muziek hoorde, dan zeiden we: zetten we op het lijstje. Voor de begrafenis.\'

Marjan de Jonge (27) voelt zich op haar gemak in de groep. ‘Je bent samen, we weten allemaal van elkaar wat we hebben meegemaakt.\' Samen, na een periode van grote onzekerheid. ‘En ook wel een beetje eenzaamheid. Je deelt het met je familie, je vriend. Ze leven zo met je mee en ze zeggen je te begrijpen. En toch... Hier hoef je daar niet aan te twijfelen.\'
Een loper was De Jonge niet. Ze vond het eigenlijk niks, al deed ze wel een keer mee aan de 4mijl van Groningen. ‘Maar dat was met het bedrijf, je doet een keer mee. Maar lopen... nee. Ik had ook eigenlijk geen zin om hier mee te doen, ik kende ook niemand. Ik ben toch gegaan. Om te kijken, beetje uit nieuwsgierigheid. En nu? Gezellig! Lopen vind ik nu ook leuk. Ik heb me al ingeschreven voor de Run voor KiKa in Groningen, die 4 mijl weer en de Rietplasloop natuurlijk.\'

Het zal bijzonder worden, op 13 mei in Emmen. En daarna? ‘Dan gaan we deze pilot evalueren,\' zegt Nico Dümmer. ‘Met de groep. Misschien willen ze verder of misschien lid worden van De Sperwers. Misschien gaan we volgend jaar met een nieuwe groep beginnen.\'