Eef Kamerbeek (74) overleden
Oud-atleet Eef Kamerbeek is in de nacht van maandag op dinsdag op 74-jarige leeftijd overleden in zijn woonplaats Eindhoven. Hij was al langere tijd ernstig ziek.
Eef Kamerbeek was een monument in de atletiek en dan vooral op de tienkamp. In de jaren vijftig en zestig veroverde hij maar liefst dertig nationale titels en verbeterde 23 nationale records. Ook op internationaal vlak leverde hij formidabele prestaties. In een uitstekende vorm en vooruitzichten op een topklassering reisde hij in 1956 met de Nederlandse ploeg af voor deelname aan de Olympische Spelen in Melbourne. Als gevol van de inval van de Russen in Hongarije besloot de Nederlandse regering af te zien van deelname aan die Spelen en werd de ploeg op het laatste moment terug getrokken. Dit besluit heeft Eef als sportman in hart en nieren nooit kunnen en willen begrijpen.
Vier jaar later behaalde hij op de Olympische Spelen in Rome een vijfde plaats op de tienkamp. Deze prestatie vormde ongetwijfeld de basis voor zijn uitverkiezing als Sportman van Jaar in 1960. Als gevolg van een ernstige rugkwetsuur heeft Kamerbeek in 1964 in Tokyo niet meer kunnen deelnemen.
Eef Kamerbeek had wel iets met Brabantse gemoedelijkheid. Binnen de Vrienden van de KNAU, de vereniging met voormalige internationals in de atletiek, was hij een geziene gast die altijd wel een paar smeuïge anekdotes uit de mouw wist te schudden. Ook binnen ‘zijn’ vereniging PSV kwam hij graag, niet alleen voor de talloze trainingsuren maar later ook voor het organiseren van wedstrijden, trimlopen en andere activiteiten voor de club. In de jaren tachtig was hij bovendien coach van de succesvolle tienkamper Robert de Wit. Een rol waarbij hij steeds pal achter zijn atleet stond.
Ook in zijn maatschappelijke carrière heeft Eef Kamerbeek veel voor de sport in ons land betekend. Hij stond aan de basis van de zakelijke relatie van zijn werkgever Philips met NOC, het voetbal en ook andere sporten. En uiteraard droeg hij ook hier de atletieksport, waar dit kon, een warm hart toe.
Eef was een sportman recht door zee, een markante persoonlijkheid met een indrukwekkende staat van dienst tot op olympisch niveau. Maar een man die ondanks zijn drukke leven toch altijd het gevoel voor de sport wist te onderhouden en kon genieten van prestaties – op elk niveau – die er toe deden.
De laatste fase in zijn leven is hem niet gemakkelijk gevallen en dat doet pijn. Zijn overlijden betekent voor zijn familie, vrienden en kennissen een groot verlies. De Atletiekunie wenst hen daar alle sterkte bij. De (atletiek)sport verliest een ware olympiër die steeds in onze herinnering zal blijven.
