High fives hoog in het Omnisport

Mooi om te zien. Volwassen mannen die elkaar schouderklopjes en high fives geven. Twee dagen van intensieve samenwerking zitten erop. In de regieruimte - hoog in het Omnisport van Apeldoorn - overheerst de tevredenheid. \'Je zet iets neer met z\'n allen,\' zegt wedstrijdleider Niels van der Aar. \'Als dat goed lukt, ben je gewoon blij.\'

De meiden van AV Hanzesport uit Zutphen hopen ook op een mooie beloning aan het einde van een lange dag. Ze zijn op deze zondag één van de mandjesploegen, ze mogen de 60 meter mannen \'doen\' en staan dan achter de finalisten. Misschien zijn ze \'s avonds wel op televisie te zien. \'Net als vorig jaar,\' zegt één van hen. Sneu, Studio Sport blijkt enkele uren later die finale over te slaan.

Van mandjesploegen tot regiekamer; de NK-indoor is behalve de strijd om de medailles ook een omvangrijke, logistieke operatie met 375 medewerkers en vrijwilligers (zo\'n 250 per dag): In de callroom, bij de catering, op het parkeerterrein, voor de side events en de ceremonie protocollaire, bij de kassa en infobalie. En dan nog de vele juryleden en al die mensen van de crew op en rond de baan.

Ergens in het Omnisport moeten functionarissen rondlopen, met duimdik zweet op het voorhoofd. De mensen die al die eindjes aan elkaar knopen, die in alle hectiek het hoofd koel houden. Bart Linger waarschijnlijk, hoofd van alle vrijwilligers. Maar in de catacomben klinkt het laconiek: \'Iedereen is enthousiast, het loopt gesmeerd. We doen het nu voor het vijfde jaar, daar gaan we ons geen buil meer aan vallen. De eerste keer, dát was anders. Toen moesten we dit gebouw nog in onze vingers krijgen.\'

Wim van Beek dan toch? Zal de voorzitter van het organisatiecomité niet wat nerveus rondlopen? Ook al niet. In de ruimte voor de VIP\'s schudt hij handen en maakt ontspannen een praatje hier en daar. \'We hebben vijftien mensen in het comité. Pas als er iemand naar me toekomt, dán heb ik een probleem.\' Maar er komt dus helemaal niemand.

Hoger in het Omnisport, bij de regie, daar gebeurt het. Zo\'n vijftien mensen zitten er achter beeldschermen. Onder de tafels ligt een wirwar van kilometers aan kabels en draden, die alle apparatuur met elkaar verbinden. Met vijftig portofoons staan met name Wim de Vrankrijker en Frans van Berlo met tal van medewerkers in contact. Zo sturen ze hun mensen aan.

\'Rob, handen op elkaar voor Fabian,\' zegt Frans van Berlo in zijn microfoontje. Op het middenterrein vraagt microfonist Rob van Pul prompt het publiek om Fabian Florant te ondersteunen bij zijn aanloop bij het verspringen. \'En nú door naar de startlijst 400...\'
\'Stop dat muziekje,\' zegt De Vrankrijker. \'Ik zeg we krijgen zo die uitslag, niet nu...\'
Van Berlo: \'Die uitslag moet echt sneller. Eerst die ceremonie dan maar.\'

De toon is beslist, soms streng. Maar nooit onvriendelijk. Het is een spel van opdrachten, correcties en improvisaties. Een spel ook tussen beiden. Van Berlo: \'Wim en ik kunnen ook streng zijn voor elkaar, dat klopt.\'

Wim de Vrankrijker van Match werd twee jaar geleden gevraagd de event presentation tijdens de NK te verzorgen. De Atletiekunie wil de sport meer als entertainment aan het publiek presenteren. \'Voorheen,\' vertelt Stefan Beerepoot (manager wedstrijdatletiek bij de Atletiekunie), \'deed PB Events de presentatie. Dat deden ze prima hoor, maar wij wilden een stap verder. Match heeft ervaring met grote sportevenementen, al hadden ze geen ervaring met atletiek, een risico dus.\'

Anderhalf jaar geleden zag De Vrankrijker zijn eerste atletiekwedstrijd, de NK in het Olympisch Stadion. \'Ik snapte er geen hout van.\' Lastig ook, al die verschillende disciplines op hetzelfde moment. Complex vindt hij het nog, maar De Vrankrijker zegt ook: \'Atletiek is niet ingewikkelder dan andere sporten, het is alleen anders. Elk evenement is weer anders. De Zesdaagse in Ahoy is fietsen in een kroeg. Heel anders dan de WK, hier in het Omnisport. En toch is het allebei baanwielrennen.\'

De eerste NK met Match kwam een jaar geleden in Apeldoorn. \'Uit de evaluatie bleek dat het entertainment nog onvoldoende uit de verf kwam,\' aldus Beerepoot. Besloten werd om meer nog te kiezen voor de meest aantrekkelijke finales, dit jaar aangeduid als premiums. Met muzikale omlijsting, filmpjes, interviews en presentatie van de finalisten. \'En we hebben iemand met inhoudelijk verstand van atletiek toegevoegd.\'

Daarvoor werd Frans van Berlo gevraagd, zelf al sinds 1996 microfonist. Hij mag ingrijpen als zich iets belangrijks voordoet op de baan en stuurt de vijf microfonisten aan. Het is nieuw, al lijken de twee al jaren zo met elkaar te stoeien. Van Berlo: \'Ik ben het cement tussen regie, beelden en geluid. Wim is een kanjer met alles waar een stekkertje aan zit. Aan de andere kant heb je ook iemand nodig met kennis van de atletiek. Dát is ook leidend, de atletiek staat voorop.\' De Vrankrijker: \'Het draaiboek is voor ons heel belangrijk. Voor de rest zijn we zo flexibel als de pieten.\'

Tussen de twee staat, letterlijk, de wedstrijdleider. En uiteindelijk is Niels van der Aar dus de échte kapitein, de baas op de brug van het schip Omnisport, die vooral zwijgt. \'Maar ik heb ze wel een paar teruggeblazen,\' verklapt hij. Nee, er is niks echt fout gegaan. \'Maar ik heb wel bijgestuurd,\' zegt Van der Aar. \'Als het bijvoorbeeld op de baan wat langer duurde, had ik snel contact met de callroom om atleten wat langer daar te houden. Ach, er gebeurt altijd wel iets.\'

De meiden van de mandjesploeg van AV Hanzesport hebben hun eigen spannende momenten. \'Leuk dat je zo dichtbij kunt komen,\' zegt de één. \'Of dat jouw atleet wint.\' Nee, de namen van al die atleten kennen ze eerlijk gezegd niet. Wel die van Anna Voskamp, maar die is dan ook van Hanzesport. \'En Sintnicolaas... Dat is toch die wereldkampioen op de tienkamp?\'
De sprinters vinden ze het leukst. \'Dan hoef je ook niet zo lang te wachten,\' vinden ze. \'Ja en ze doen soms gek. Dan slaan ze voor de start op hun billen en zo.\'
Een beetje gek doen mogen ook Lauri, Thomas en Stein, die om de beurt in het pak van de krokodil kruipen, de mascotte van hun club AV\'34. Valt niet mee, wil Lauri wel toegeven. \'Dat pak is zwaar. En heel warm.\'
Arme Lauri. In de Amerikaanse profsporten zijn mascottes een fenomeen, het zijn dan ook professionals in die pakken.

Professionals zijn er ook in Apeldoorn. Die tien medewerkers van Match, maar ook de mensen van TimeTronics, die voor de elektronische tijdwaarneming zorgen. Ze zitten langs de baan en verscholen in de nok van het Omnisport. Ze doen hun werk over de hele wereld bij kampioenschappen, \'Apeldoorn\' moet een routineklusje voor de mensen van Eddy Vanuytven zijn. Maar dat woord gebruikt hij liever niet. \'Dat zou betekenen dat we niet geconcentreerd zijn. Het is altijd nieuw, altijd anders, het zijn altijd weer andere dingen die mis kunnen gaan.\' Bovendien: \'Het mooie hier is dat de organisatie elk detail wil perfectioneren. Een genoegen voor ons om bij zo\'n wedstrijd te werken.\'

Achter de schermen van de NK overheerst na afloop tevredenheid. Wat niet wil zeggen dat er niks valt te verbeteren. \'Maar,\' zegt Frans van Berlo, \'we hebben nu al nieuwe ideeën voor volgend jaar.\'

Tekst: Pim van Esschoten. Foto\'s: Erik vanLeeuwen