Frank Hoogers heeft liever iets te doen

Voor alles is een eerste keer. Je zou kunnen zeggen dat Frank Hoogers (25) debuteerde in Zürich, vorig jaar. Toen zat hij voor het eerst op de tribune. Kijken, meer niet. 'Lastig, ik wil graag iets te doen hebben. Als ik bij een wedstrijd ga kijken zeggen ze al gauw: Ah, Frank is er, laten we hem een crewhesje geven.' Gelukkig viel er genoeg te juichen in Zürich, op die oranje getinte EK. 'Ik kwam later in de week, puur voor de damesmeerkamp. Ik zag Nadine dus zilver winnen. En Sifan goud, Dafne goud op de 200 meter. Echt genieten.'

Maar liever nog doet hij iets. Als jurylid, als microfonist of als lid van het team dat de event presentation verzorgt, zoals bij de laatste NK indoor in Apeldoorn waar hij de man van de graphics was. Ze zeggen dat Hoogers dan zo goed de rust bewaart onder hoge spanning. 'Ja, dat zeggen ze. En ik probeer dat ook wel uit te stralen. Maar inwendig zijn er soms momentjes...'

Maf van atletiek. Frank Hoogers is er alle dagen van de week mee bezig. 'Meer nog dan toen ik zelf atleet was.' Die tijd besteedt hij aan zijn functies als official. Toen hij 20 jaar was, vijf jaar geleden dus, moest hij stoppen als atleet. 'Waarschijnlijk een zware overbelasting aan mijn onderbenen, die niet meer wilde wegtrekken. Shin splints. Dat begon op te spelen toen ik stopte met groeien.'

Als pupil werd hij lid van de AV LopersGroep Deurne. 'Mijn tante zat op LGD en kwam altijd met mooie prijzen thuis. Dat wilden wij - mijn drie broertjes en ik - ook wel. Het was leuk, gezellig. Maar de echte liefde voor atletiek kwam toen ik zelf training ging geven, cursussen volgde, me verdiepte. Het mooie is wel dat je het zelf doet, je presteert tegen jezelf. En ik heb gezien hoe mooi de interactie tussen atleet en trainer kan zijn. Als we naar een toernooi gingen was het voor mij als trainer net zo spannend als voor een atleet. Ik sliep dan 's nachts ook niet.'

Toch ging hij niet verder als trainer. Hij is inmiddels gestopt en heeft zich gestort op het vrijwillige werk van de official. 'Vanwege mijn blessure. En ook omdat het vorig jaar bij de atletiekclub in Deurne is misgelopen. Omdat ik toch voor een vereniging bezig wilde blijven, ben ik lid geworden van 't Jasper Sport in Someren. Niet als trainer. Ik ben nu official en het is niet meer te combineren.'

Die keuze kwam twee jaar geleden. 'Ik heb drie jaar van dokter naar dokter gelopen. Allerlei onderzoekjes, ze konden niks vinden, verwezen me door, nieuwe onderzoekjes... Toen hebben ze me voor de grap zes weken in het gips gezet. Twee benen, tot aan de knieën. Ik heb echt moeten afkicken, want waar moet je met je energie naartoe? Mensen om me heen vroegen me ook: Frank, wat is er met jou aan de hand?'

Het was ook de tijd dat hij voor het eerst met een atleet naar de NK meerkamp mocht, in Apeldoorn. 'Ik was er bij, maar minimaal. Langs de kant zitten op een stoeltje. Heb ik nog met mijn gipsen pootjes in een tentje langs de baan geslapen. Ik kon mijn atleet niet de begeleiding geven die ik zou willen. Ik heb toen ook besloten om te stoppen. Of ik ooit terugkeer? Misschien. Hangt echt af van mijn mentale en fysieke staat.'

Dat hij vijf jaar geleden moest stoppen als atleet was vreselijk, maar daar is hij overheen. 'Ik zit er niet meer mee,' zegt Frank Hoogers. Dat hij twee jaar terug ook als trainer stopte, raakt hem ook nu nog. Hij heeft zich sindsdien gestort op de bezigheden als official, als ware het een uitlaatklep. 'Ook nu ben ik heel erg betrokken bij atletiek, al is het op een andere manier.'

Alle dagen atletiek, ook nu. 'Al is het zeker in november en december wat rustiger,' zegt hij. Natuurlijk, hij was meerkamper. Die hebben doorgaans een hekel aan de 1500 meter. Met de cross zal hij dus ook niks hebben. 'Toch wel. Ik baggerde vroeger graag door de modder. Die 1500 meter vond ik inderdaad geen bal aan, maar vijf kilometer ploegen door de bossen wel. Daar is elke stap anders, draaien en keren. Het bos is een uitdaging, die rondjes op de baan niet. Ook de 400 meter niet. Als het verder was dan dat rechte stuk vond ik er niks meer aan.'

Horden, dat was zijn favoriete discipline. 'En de damesmeerkamp. Ik zie de meerkamp niet als zeven onderdelen, maar als geheel. De groep atleten is onderling ook heel hecht, geweldig om te zien. En dames boven heren, omdat bij de heren polshoog zit. Ik heb het zelf nooit kunnen doen, maar het duurt ook zo lang. Ik kan mijn concentratie er maar moeilijk bij vasthouden, als microfonist. Maar behalve dat, ik heb ook altijd meiden getraind en ben er een beetje in meegegroeid.'

Hij is liever microfonist dan scheidsrechter, juist omdat hij dan het dichtst bij de atleten staat. 'Als scheidsrechter kijk je toe op de juryleden. Da's net als op de tribune zitten en kijken naar de atleten. Dat vind ik ook maar lastig.' Als microfonist kan hij alle kennis kwijt die inmiddels in zijn hoofd zit opgeslagen. 'Zeker bij de junioren en in mijn regio schud ik het zo uit mijn mouw. Al moet ik sommige dingen wel thuis opzoeken. Die boekwerken worden trouwens ook steeds dikker.'

Hij is een junior onder de officials, meestal de jongste. Maar onder de microfonisten niet eens de allerjongste. 'Dat is Niels Groen. Hij is nu 18 en doet dat al een jaar. Fijn om mee samen te werken. We doen vaak een duopresentatie, vooral bij ons in de regio.'

Ambities heeft Hoogers ook zeker. 'Ik zou graag een keer als microfonist op een NK willen staan. Uiteindelijk, als we in Nederland vaker internationale wedstrijden krijgen, hoop ik daar te staan.' Mogelijk is er voor hem ook een rol weggelegd bij de EK in Amsterdam, volgend jaar. 'Of als jurylid of in de regie. Dat wordt halverwege deze maand bekend gemaakt.'

Gevraagd naar zijn voorbeeld, noemt hij Frans van Berlo. 'Toen ik nog atleet was, was hij vaak aanwezig als microfonist. Een goeie microfonist maakt de wedstrijd, die geeft net dat beetje extra. Dan komt het allemaal wat professioneler over.' Van Berlo is ook Brabander, het zijn zelfs opvallend veel Brabanders in die rollen bij de event presentation. 'Dat viel ons vorig jaar tijdens de NK in het Olympisch Stadion ook op. Brabanders of Amsterdammers. Dat gaat meestal goed samen,' zegt Hoogers lachend. 'En als het wat minder gaat schakelen we over op ons dialect...'

Frank Hoogers lijkt zijn plek al official te hebben gevonden. Als toeschouwer gaat hij komende zomer zelfs op herhaling, naar de EJK in Eskilstuna. 'Junioren spreekt me nog altijd meer aan dan senioren. Bovendien is Zweden een mooi land, ik ben er al een paar keer geweest en heb elke keer genoten.' Nee, voor hem geen WK in Beijing of Olympische Spelen in Rio de Janeiro 2016. 'Zodra ik er niet meer met mijn auto naar toe kan met het tentje achterin, houdt het voor mij op.'

Bovendien, op een tribune zitten en niks doen...

Tekst: Pim van Esschoten